6 mei 2022 dag 3 Tui - O Porriño 19 km

Vanmorgen om 7 uur niet gewekt door mijn wekker, maar door 6 Spaanse vrouwen die zoveel geluid maakten, dat het hele hotel wakker werd.

Na een goed ontbijt om 8 uur vertrokken voor de eerste echte etappe. Meteen een van de langste. Het voelde nog fris aan met 12 graden, maar de temperatuur ging snel in stijgende lijn naar 30 graden.

Iedereen die ik in Tui tegenkwam, begroette me niet met buenos dias maar met buen camino. De rest van de dag zou ik deze pelgrimsgroet nog ontelbare keren horen.

Tot nu toe is het voor mij een buen camino. Ik blijf me verbazen over de vriendelijkheid van de plaatselijke bevolking en het merendeel van de medepelgrims.

Sommige pelgrims kom je maar een keer tegen, andere zie je gedurende de dag vaker. Soms voor je, dan weer achter je. Al gauw herken je elkaar en groet je vriendelijk of maak je een kort praatje.

Vandaag kwamen onder andere de volgende pelgrims op mijn pad:

Twee Nederlandse vriendinnen die onderweg twee keer een foto van me maakten.  Een vriendelijk Spaans echtpaar dat me eten aanbood.                                                              Drie Spaanse mannen die hun uitrusting niet in maar aan hun rugzak hadden vastgemaakt, zodat je op 100 meter afstand de bekers en het bestek hoorde rammelen. Zij waren de enigen die andere pelgrims geen buen camino wensten.                                                                Een doedelzakspeler midden in het bos.            Een groep van 6 Duitse dames. Die zag ik bij de eerste pauzeplek. Daarna heb ik ze nog een aantal keren ingehaald, omdat er steeds een andere in de berm zat met blaren. De enige zonder blaren liep een stukje met me mee. Ze heette Sylvia, kwam aus Köln en liep met 3 zussen en 2 nichtjes de camino vanaf Porto. Zij was de enige die geoefend had.  

Wat ben ik blij met de steun van mijn wandelstokken. Voor mij hebben ze een bijzondere betekenis. Ik heb ze kort voor het overlijden van pap, door hem kunnen aanschaffen. Het klinkt misschien raar, maar voor mij voelde het of hij en mam, door de stokken, met mij meeliepen en me steunden.

De laaste drie kilometer waren zwaar. Het ging in slakkengang, maar ook een slak komt uiteindelijk op bestemming aan. Rond 2 uur arriveerde ik bij hostal Louro. Bijkomen, douchen, kleren wassen en op zoek naar terrasje voor een welverdiende cerveza.

Vanavond in de hostal weer een pelgrimsmenu. Vandaag extra opgelet met de keuze. Geen chocola of ijs maar yoghurt. Smaakte net zo lekker. Leuk gesprek gevoerd met een vrouw uit Augsburg. Zij had de kustroute vanuit Porto gelopen en een paar jaar geleden de camino frances. Zij was vandaag een pelgrim voorbij gelopen met een rugzak die 20 kg woog. De man had porcelein gekocht😁. Dat ben ik niet van plan. Tenminste niet voordat ik SdC bereik.

De ontmoetingen en gesprekken met andere pelgrims dragen bij aan een tot nu toe geslaagde tocht. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik alleen op pad ben.

Morgen gaat de weg verder.